Είναι μια μορφή ουλωτικής αλωπεκίας που περιγράφηκε πρώτη φορά το 1994 από τον Steven Kossard σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Έκτοτε έχει αυξηθεί πολύ ο αριθμός των πασχόντων παγκοσμίως και αφορά και άντρες αλλά και γυναίκες σε παραγωγική ηλικία. Θεωρείται μια μορφή θυλακικού λειχήνα.
Πρόκειται για προοδευτική μετατόπιση της μετωποκροταφικής παρυφής του τριχωτού της κεφαλής ,με ή χωρίς συνοδό απώλεια των φρυδιών. Χαρακτηριστικές μεμονωμένες τρίχες στο μέτωπο ή στους κροτάφους, στα σημεία της αρχικής γραμμής του τριχωτού ενισχύουν τη διάγνωση. Σπάνια μπορεί να παρατηρηθεί απώλεια τριχών και σε άλλα σημεία στο σώμα, όπως μασχάλες και άκρα.
Είναι άγνωστη η αιτιοπαθογένεια .Διερευνώνται ως πιθανά αίτια:
- Κληρονομικότητα
- Περιβαλλοντικοί παράγοντες
- Χρήση προιόντων ,όπως αντιηλιακά και κρέμες περιποίησης προσώπου
Η διάγνωση στηρίζεται στα ιδιαίτερα κλινικά χαρακτηριστικά ,την τριχοσκόπηση και την ιστολογική εξέταση .
Η πορεία της νόσου είναι χρόνια και απρόβλεπτη .Μπορεί να περάσουν μήνες έως χρόνια για να σταθεροποιηθεί και κατά διαστήματα να εμφανίζεται εκτεταμένη και έντονη τριχόπτωση.
Η θεραπεία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες (ηλικία και ιστορικό ασθενή, φάση και ρυθμός εξέλιξης νόσου, ψυχολογικές επιπτώσεις στον ασθενή ,κλινική εμπειρία του γιατρού).Δεν υπάρχουν θεραπευτικά πρωτόκολλα και κατά καιρούς έχουν δοκιμασθεί πολλές θεραπείες χωρίς καμία να είναι απόλυτα αποτελεσματική. Τα συνηθέστερα είναι κορτικοστεροειδή (κυρίως τοπικά,σπανιώτερα συστηματικά), υδροξυχλωροκίνη (plaquenil), ανοσορυθμιστικοί παράγοντες (κυκλοσπορίνη, μυκοφαινολάτη), συστηματικά ρετινοειδή, τετρακυκλίνη, δαψόνη, τοπικά τακρόλιμους και μινοξιδίλη.
Η μεταμόσχευση μαλλιών καλό είναι να αποφεύγεται γιατί μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση εκτός και αν η νόσος είναι σε ύφεση επιβεβαιωμένη πάνω από 2 έτη.
Το αισθητικό καμουφλάζ με περούκες και προσθετικά τριχών όπως και το scalp micropigmentation και το τατουάζ φρυδιών προσφέρουν λύση στους ασθενείς που δεν ανταποκρίνονται ή έχουν απογοητευθεί από την εξέλιξη και τις θεραπείες.